Ook de school van Alexander organiseert vrijdag een koningsontbijt. De kinderen schrijven op een briefje wat ze lekker vinden en trekken dan lootjes. Ze maken een ontbijt voor een klasgenoot, verpakt in een leuk versierde, zelf geknutselde doos.
Toen ik daar bericht over kreeg maakten
1) wanhoop: hoe regel ik dit glutenvrij?
2) frustratie: waarom moet alles altijd worden gevierd met eten?
3) en woede: hoe pas ik het in elkaar draaien van twee koningsontbijten, waarvan mogelijk nog 1 glutenvrije, en het knutselen van twee dozen in ons drukke schema?
zich van mij meester.

Okay, even adem gehaald, tot tien geteld. Mezelf er aan herinnerd dat zoiets leuk is voor de kinderen. Dit zijn de schoolzaken die ze zich later nog herinneren, niet de rekenlessen of het overblijven.
Hoe zou ik dit handig, zonder het mezelf al te moeilijk te maken en veilig glutenvrij regelen op een manier dat Alexander gewoon mee kan doen? Hoewel ik niet twijfel aan de goede bedoelingen en inzet van de ouders van Alexander’s klasgenoten vind ik het heel moeilijk om zijn voeding uit handen te geven.

Ik zou natuurlijk zelf het ontbijt kunnen maken voor hem. Eigenlijk doe ik dat het liefst maar ik vind het voor hem niet leuk als hij de enige is die zijn eigen eten eet. Hij is al zo vaak een uitzondering als er op verjaardagen wordt getrakteerd.

En toen dacht ik opeens aan Lulu. Zij zit bij Alexander in de klas en eet al een poosje glutenvrij. Wat stom, dat ik daar niet veel eerder aan heb gedacht. Ook haar moeder is glutenvrij. Als Alexander en Lulu elkaars lootje trekken dan is er niets aan de hand!
Op het schoolplein hebben Lulu’s moeder en ik vorige week dus een plannetje bedisseld en de juf in het complot betrokken. De juf heeft de loting beïnvloed dus dat gaat helemaal goed komen vrijdag!