Ken je het begrip curlingouder? Ik las er laatst voor het over in de krant. Het begrip is makkelijk te begrijpen als je weet wat curling is. Curlingouders halen alle obstakels weg voor hun kind nog voor ze ze tegenkomen. Zoals die bezeten vegers met hun bezempjes op de curlingbaan het pad glad poetsen voor de steen. Ik herken mijzelf daar wel in, als glutenvrije ouder moet je op zijn minst een beetje een curlingouder zijn maar hoever ga je daarin? Naast de uitdaging van het glutenvrij koken en bakken vind ik het glutenvrij opvoeden een van de grootste uitdagingen als glutenvrije mama. Nu Alexander de puberteit nadert en volgend jaar naar de middelbare school gaat ben ik er weer veel mee bezig.

Als glutenvrije ouder doe je natuurlijk je uiterste best om teleurstellingen te voorkomen bij je kind. Je belt van te voren met de ouders van vriendjes als je kind is uitgenodigd voor een feestje, je hebt in oktober al een strijdplan voor Sinterklaas klaar liggen en in augustus spreek je niet alleen met de nieuwe leerkracht van de groep, je mailt ook alle ouders over glutenvrij eten. Zo voorkom je niet alleen dat je kind ziek wordt maar ook dat hij of zij mee kan eten, snoepen en bakken met de rest. Want de meeste kinderen vinden het heerlijk om gewoon te zijn en met de groep mee te kunnen doen.

En wat doe je als je een situatie niet vertrouwt? Houd je je zoon thuis als er op school pannenkoeken worden gebakken en je durft er niet op te vertrouwen dat het veilig is? Of het voetbalteam van dochterlief gaat barbecueën? Ga je door roeien en ruiten om iets te regelen, houd je je kind thuis of laat je je kind een broodtrommeltje meenemen?

Ik vind het moeilijke vragen. Ik wil namelijk dat mijn zoon zoveel mogelijk gewoon mee kan doen met de groep maar hem ook voorbereiden op de toekomst. Hij zal moeten leren om af en toe teleurgesteld te zijn want hoe je het ook wendt of keert, glutenvrij eten is “een beetje … lastig” zoals ze het zeggen bij Het Klokhuis.

De ene keer sta ik dus om 6 uur ‘s morgens pannenkoeken te bakken omdat Alexander een feestlunch heeft op school, of rij ik stad en land af voor glutenvrije croissantjes (die overal uitverkocht zijn grrrrr) voor het paasontbijt. En de andere keer eten wij bij een pizzeria waar er geen glutenvrije pizza’s zijn en moet hij bij een salade met lede ogen aanzien hoe zijn zusjes wel een pizza eten.

Het hangt natuurlijk ook van het karakter en de leeftijd van je kind af hoeveel je voor zijn of haar voeten probeert weg te poetsen. Nu Alexander ouder is probeer ik de verantwoordelijkheid van zijn dieet een beetje met hem te delen. Zo laat ik het vullen van zijn traktatietrommel of het inlichten van vrienden nu zoveel mogelijk aan hemzelf over. Ik bespreek met hem wat er moet gebeuren en laat het hem zelf doen. Dat gaat eigenlijk erg goed. Het valt mij ook op dat zijn vrienden heel erg goed en als vanzelfsprekend rekening houden met zijn eten.

Over een paar jaar zwerft Alexander misschien wel ‘s nachts door de stad met vrienden die na een avond bier drinken shoarma gaan eten. Daar kan ik niet tegenop curlen. Ik hoop dat hij dan zo sterk in zijn schoenen staat dat hij na of ervoor kiest om naar huis te gaan of iets bestelt dat hij wel mag zonder teleurgesteld te zijn of, veel erger, te smokkelen.

Ik ben erg benieuwd hoever jullie gaan in het regelen voor je kind en hoeveel jullie wegpoetsen.