Vanmorgen bij het ontbijt vertelde Alexander dat zijn klasgenootje Lulu gisteren in de kring had verteld dat ze geen gluten meer eet. Ik wist niet wat ik hoorde! Lulu woont vlakbij ons, we komen haar en haar broertjes regelmatig tegen in de speeltuin.

Het was vandaag mijn beurt om Alexander naar school te brengen. Toen ik mijn beurt stond af te wachten om de juf te spreken over het klassenuitje van morgen (in verband met eventuele traktaties) sprak ik de vader van Lulu. Hij bevestigde Alexander’s verhaal.
Lulu heeft al een tijd last van buikpijn, er zit coeliakie in de familie en nu volgt zij ook het glutenvrije dieet. Vader Lulu was er optimistisch over: thuis eten ze toch al grotendeels glutenvrij en Lulu was van haar buikpijn af.
Ik werd overspoeld door emoties. Was het maar zo simpel, wilde ik schreeuwen!

Nog geen 5 minuten eerder was ik op het schoolplein aangesproken door een moeder  met een apart uitdeelzakje met lactosevrije (!) snoepjes voor Alexander. Ik had Alexander’s snuitje zien betrekken toen hij zag dat er voor hem niet zo’n vrolijk gekleurd tasje was maar een gewoon boterhamzakje met snoepjes die hij niet eens mag.
Aan de andere kant voelde ik ook een soort blijdschap voor Alexander. Het is misschien zuur, maar ik vind het erg fijn voor hem dat hij nu niet meer de enige is in de klas met dit dieet. Niet meer de enige met een apart snoeptrommeltje in de klas.
Glutenvrij eten is meer dan een culinaire uitdaging, het is een sociale beperking. Daar is als volwassene best mee om te gaan maar voor een klein kind gewoon erg vervelend.
Alexander gaat er fantastisch mee om: hij zeurt er niet over dat hij vaak niet mee kan snoepen met de rest en hij is erg voorzichtig met wat hij eet. Juist als hij gewoon mee kan doen merk is hoe vervelend hij het vindt om anders te zijn. Hij is dan zo blij en trots dat het mijn hart breekt