L

Alexander op een schoot bij de glutenvrije NCV-Sint in 2009

“Mama,” zei Alexander gisteren, “ik weet het geheim van Sinterklaas.”

Het klonk als een spannende ontknoping van het Sinterklaasjournaal of de nieuwste Sinterklaasfilm.

“Nou?” vroeg ik

“Jullie doen gewoon die cadeautjes in onze schoenen en niet de Pieten!”

Alexander is net negen en ik vroeg me al af wanneer deze dag zou komen. Tot voor kort geloofde hij nog onvoorwaardelijk in Sinterklaas. Ik vond het aandoenlijk maar ook wel lang duren. Bovendien begin ik er  een beetje genoeg van te krijgen om mijzelf in onmogelijke bochten te blijven wringen om de Sinterklaasmythe in stand te houden.

Deze zomer heb ik zelfs serieus overwogen om de mythe om zeep te helpen. Wat is het verstandigst: zelf vertellen dat Sint niet bestaat of het schoolplein zijn werk laten doen? Met zelf vertellen houd je de regie en hoort hij het van jou maar misschien wel op een moment dat hij er nog niet aan toe is. Als je wacht je tot de verhalen van het schoolplein tot hem doordringen gaat het geleiderlijker maar daarbij heb je niet in de hand wie het je kind vertelt.

‘s Avonds in bed polste ik wat Alexander had gehoord op school.
“Iedereen zegt het van die cadeautjes in de schoen, is het waar?”
“Ja, het is waar,” zei ik.
“Echt, is het echt waar?” Grote ogen, hij kon het bijna niet geloven,  “en de zak op pakjesavond, zetten jullie die dan ook voor de deur?”

“Nou ja, ik vind het toch nog leuk hoor. Wil je dan morgen een boek over de Boomhut in mijn schoen doen?”

Meneertje dacht dat hij nu rechtstreeks zijn wensen bij mij kon bestellen. Ik ben toch zeker Bol.com niet?!