He, moeders, worden jullie ook wel eens moe van Sinterklaas? Van het ’s nachts wakker schrikken omdat je je herinnert dat je vergeten bent om cadeautjes in de schoen bij de centrale verwarming te doen? Het regelen en kopen van kadootjes, het plannen van de pakjesavond. Van het gedraai om het Sintertklaasverhaal niet per ongeluk te verklappen aan je gelovige kind. Van het bakken van glutenvrije pepernoten?
Ik heb er helemaal klaar mee. En ik ben al helemaal klaar met die vreselijke Sinterklaasmythe. Ik ben er klaar voor om tegen het laatste heilige huisje van Sinterklaas te schoppen. Want waarom heeft niemand het erover dat Sinterklaas altijd een man is? Ik ben helemaal klaar met die irritante oude vent met die witte baard die alles beter weet, een keer per jaar langs komt met een zak snoep en daarna de rest van het jaar niks meer van zich laat horen.
Als ik glutenvrije blogs en Facebook-fora mag geloven dan zijn het vooral de moeders die het maar druk hebben met dat Sinterklaas gebeuren. Glutenvrije pepernoten bakken, de zoektocht naar glutenvrij snoepgoed, dat snoep in de hand van Piet drukken tijdens de intocht en overleggen over het feest op school. Vervolgens strijkt een man, verkleed met een rode puntmuts of vegen op zijn wang, met de eer van ons gesloof. We lijken wel gek.
Alles wat wij, en dus ook onze kinderen, zien op TV en in films beïnvloedt ons, ons gedrag, onze emoties en onze keuzes. Vinden wij de alleswetende, dominante, altijd mannelijke kindervriend een goed voorbeeld voor onze kinderen? Willen wij dat onze dochters 8 weken per jaar worden blootgesteld aan een mythe waarin een witte oude man altijd alles weet en pas een kadootje geeft als je lief bent. Wat leren zij ervan dat het grootste kinderfeest van het jaar pas door kan gaan als opa tevreden is?
Kom bij niet aan met het traditie-argument: Sinterklaas is altijd een man geweest, dat moet zo blijven. Stel je voor dat we met alle gebruiken en tradities in het verleden blijven hangen? Dan mocht je als vrouw niet eens een wasmachine kopen zonder toestemming van je man. Dan mocht je als vrouw niet stemmen of blijven werken na de geboorte van je kinderen.
Er zijn gelukkig zo veel tradities veranderd met de loop der jaren. Zoals bijvoorbeeld de traditie om kinderen bang te maken met Sinterklaas. Pieten stoppen al jaren geen kinderen meer in de zak en dreigen ook niet meer met de roe. Het Sinterklaassprookje kan moeiteloos worden aangepast bij voortschrijdend inzicht. Want weet je, Sinterklaas bestaat namelijk niet echt!
Check ook eens deze TED talk van actrice Naomi McDougall Jones over vrouwen en Hollywood.
Wat goed geschreven. Ondanks dat ik het er niet helemaal mee eens ben, begrijp ik je gevoel, zeker als mede-glutenvrije mama. En wat een fantastisch filmje.
Wat heerlijk geschreven!
Ik heb er serieus over gedacht om vanaf het begin te vertellen dat sinterklaas en zijn pieten gewoon verklede mensen zijn. Toch niet gedaan, vooral vanwege druk van familie.
Maar of je nu gelooft of niet, ik vind het een heerlijk feest. Ook al is het een man met een baard en geen vrouw. Mijn dochters komen in de rest van hun leven genoeg sterkte, manlijke en vrouwelijke voorbeelden tegen.
It is always women’s work that goes unnoticed – because it would destroy the “magic” to let children know how much hard work goes into these festivities.
No Santa, Sinterklaas or Krampus for my kid. The laundry fairy and the washing up fairy don’t exist either. Let the holidays be about enjoying time with your family, making and eating food (together!) and relaxing.
(Can you tell I was the child who told everyone in class that Santa wasn’t real…?) 😀