Deze week hebben glutenvrije papa en ik het glutenvrije dieet grondig vervloekt. Het is erg frustrerend als blijkt dat je na drie jaar je uiterste best doen op het dieet toch nog fouten maakt.

Er werd op school uitgedeeld. Alexander had lekker iets uit zijn eigen trommeltje gekozen en mocht de traktatie mee naar huis nemen zodat wij konden bepalen of het safe was. So far, so good. Trots liet hij een ballon zien waar een lolly in zat. Het zag er verleidelijk uit en papa bekeek de lolly eens goed. Het was een Chupachup lolly. Chupachups hebben we al vaker gegeven en papa was dus in de veronderstelling dat ze allemaal glutenvrij zijn.

De pest is dat je nooit eens kan ontspannen met dit dieet, je moet altijd op je hoede zijn voor gluten. De ingrediënten van producten veranderen voortdurend en zijn zelden logisch. Fruit-, yoghurt-, salmiak-, ice-cream-, en chewlolly’s van Chupachup zijn allemaal veilig maar de lolly’s met cola smaak niet. Hoe bizar is dat?

Drie keer raden wat voor smaak er in de ballon van Alexander zat. ’s Avonds vertelde me hij blij dat hij een heerlijke cola lolly gegeten had. Mijn hart sloeg toch wel even een slagje over. Tegelijkertijd was ik benieuwd wat voor reactie dat zou oproepen bij hem. Nauwlettend hielden we Alexander’s ontlasting in de gaten. Die bleef goed maar zijn gedrag werd strontvervelend. Als hij gluten binnen krijgt dan wordt hij dwars en boos.

Zou ik hem vertellen dat er in die lekkere lolly gluten hebben gezeten? Wat is opvoedkundig gezien het beste? Ik vond het moeilijk . Aan de ene kant wil ik hem niet te veel met zijn coeliakie belasten. Hij zal er nog zijn hele leven mee moeten omgaan. Aan de andere kant willen we ook eerlijk zijn. Hij was uiteindelijk zo dwars en vervelend dat hij daar zelf veel last van had dus we hebben het hem wel verteld. Hij zal niet snel meer een cola lolly eten.