Deze week had Alexander zijn eerste schoolreisje. Ik weet niet wie het spannender vond: hij of ik. Alle leerlingen van groep 1 gingen lopen naar het station, met de trein naar Santpoort-Noord en daar spelen in de speeltuin en patat eten. Oei,met 60 kleuters lopen door de stad, het station, de trein, patat. Ik voorzag vele gevaren met -, en zonder gluten.
Voor een glutenvrije mama gaan de voorbereidingen verder dan het inpakken van een tas met zwemspullen en een pakje appelsap. Allereerst heb ik mezelf aangeboden als hulpmoeder. Ik dacht als ik er zelf bij ben kan ik erop letten dat hij zich gedraagt, niet onder de trein springt of van de glijbaan valt en zijn handjes wast voor hij gaat eten. Hulpouder op schoolreisje blijkt echter een zeer geliefd baantje te zijn waar veel ouders naar solliciteren en de klassenouder het eerste recht op heeft. Bijzondere wereld die basisschool… ik viste dus achter het net want ik heb nooit enige ambitie gehad om klassenouder te worden.
Bij elke happening op school meld ik me bij de juf met de vraag of er ook iets bij gegeten gaat worden. Tijdens dit schoolreisje zouden de kinderen patat krijgen als lunch. Ik kreeg van de juf een naam van de snackbar die de patat voor de lunch zou leveren. Patat is namelijk van nature wel glutenvrij maar in het vet kunnen gluten- kruimels van kroketten en kaassoufflés zwemmen. Speeltuin en snackbar werden gemaild en waren zeer coöperatief. Het frituurvet bleek inderdaad niet glutenvrij maar de beheerster van de speeltuin wilde haar eigen frituurpan wel meenemen. Dan kon ze ter plekke patat voor Alexander bakken in schoon vet.
Dinsdag hebben we Alexander afgeleverd bij school, volgepompt met waarschuwingen en met een megagrote rugtas met zwemspullen, schone kleren, limonade en een tube gv mayonaise. De hele dag keek ik op mijn horloge of ik hem al af kon halen. Ik hield mijn telefoon in de gaten voor het geval het ziekenhuis zou bellen dat Alexander was opgenomen met een schedelbasisfractuur omdat hij van de schommel was gevallen.
Dinsdag hebben we Alexander afgeleverd bij school, volgepompt met waarschuwingen en met een megagrote rugtas met zwemspullen, schone kleren, limonade en een tube gv mayonaise. De hele dag keek ik op mijn horloge of ik hem al af kon halen. Ik hield mijn telefoon in de gaten voor het geval het ziekenhuis zou bellen dat Alexander was opgenomen met een schedelbasisfractuur omdat hij van de schommel was gevallen.
Om kwart over drie stond ik met andere gespannen ouders te wachten op onze kinderen. Er zal toch niks gebeurd zijn, nee dan hadden ze wel gebeld, zeiden we tegen elkaar. Toen kwamen de doodvermoeide maar zeer tevreden kleuters de school uit stromen met bruine snoetjes van de zon en zwarte handjes van het zand. Het was een fantastische dag geweest. Alexander had tegen de juf gezegd dat hij volgend jaar weer naar deze leuke speeltuin wilde. De patat was lekker geweest.
Op de terugweg liep Alexander wel te strompelen. Zie je wel, dus toch een ongeluk gebeurd, dacht ik. Maar nee, hij bleek de zandbak te hebben meegesmokkeld en een schoen vol zand te hebben.
Hoi, ik ben Tine, 31 jaar jaar glutenvrij (Op 9 maand vastgesteld) en las vandaag je post. Ik moest denken aan mijn kindertijd. Ik was 5 jaar en wou op sportkamp, zoals vele kindjes uit mijn dorp. Mijn moeder vond het prima, maar toen ze me wou inschrijven zei men dat ik niet mocht wegens mijn glutenintollerantie… 25 jaar geleden wist niemand wat het was. Tranen vloeiden. Ongeloof ook, want we zagen het niet als obstakel, ik kon toch even goed sporten als de rest? We zagen het probleem niet. We gingen zelf mijn glutenvrij brood en pasta meenemen en ik wist als 5jarige ook wel wat ik mocht eten (ik had al genoeg buikpijn gehad). We vonden een organisatie waar ik wel meemocht. Mijn mama gaf me mijn glutenvrij brood mee, benadrukte wat ik wel/niet mocht eten, maar geloof me ik zou zeker niets verkeerd eten! Ik wou gewoon een fijn kamp. Het is probleemloos verlopen. Mijn ma heeft me geleerd om mijn dieet niet als obstakel te zien, ze zei dat ik net als iedereen alles kon doen, ik was niet ziek, gewoon een paar dingen niet eten en er is zoveel anders lekker in de wereld! Ze nam me overal mee, ook gewoon op restaurant, er was altijd wel iets dat ik kon eten. Soms kwam er wel eens een traantje, als ik een appel moest eten in plaats van een pannekoek, maar mijn ma benadrukte dat er wel ergere dingen waren dan dat. En dat is ook zo.
Ze zei me ook “je bent een speciaal kindje “. Dat riep ik dan hele dagen, tegen jan en alleman: “hallo ik ben Tine en ik ben bijzonder, want ik eet geen gluten ” en ik maar glunderen. Nu zoveel jaar later ben ik heel gelukkig met wat m’n mama me heeft aangeleerd. Ik zie mijn glutenintollerantie niet als een probleem. Als ik mensen leer kennen waarbij net glutenintollerantie is vastgesteld, zeg ik hen steeds dat ze hen niet moeten uitsluiten van de culinaire wereld, je mag jezelf niet belemmeren. Vandaag gelukkig is het wel al een pak makkelijker, meer mensen weten wat het is en de afgelopen 10 jaar is het assortiment glutenvrije producten serieus uitgebreid.
Nog heel kort: niet te veel inzitten met je jongen, het komt goed 😉