Wat doe je als je kind op het allerhoogste puntje van het klimrek klimt? Haast je je erheen omdat je bang bent dat hij valt of laat je hem zijn gang gaan?
Wat doe je je kind ziet ruziën met een wat groter kind om de schommel. Bemoei je je ermee of laat je het ze zelf uitzoeken?
Wat doe je als je na een dagje strand zin hebt om spontaan ergens te gaan eten? Er is nog een fijn tafeltje in de zon op het terras maar de keuken van de strandtent is niet echt toegerust op glutenvrije kinderen.
Regel je altijd alles tot in de puntjes voor je kinderen waarbij je ze beschermt tegen teleurstellingen. Of leer je ze omgaan met tegenslag?
Alexander eet al meer dan zeven jaar glutenvrij. Wij hebben het er maar druk mee om alles voor hem te regelen. Ik probeer altijd overal aan te denken en alle eetmomenten voor te bereiden. En dat doen we met liefde, het logo van deze site is niet voor niets een hartje.
Toch willen we hem ook leren dat zijn Coeliakie iets is dat bij hem hoort. Hij zal er altijd rekening mee moeten houden en ook moeten leren dat daar teleurstelling bij hoort.
Gisteren waren wij op het strand en wilden we iets eten bij een strandtent. De keuken was welwillend maar had niet zoveel opties voor hem. Twee spiesjes kipfilet van de gril en een salade konden ze voor hem maken. Dat vindt hij best lekker maar zijn zusjes mochten pizza. Dat was moeilijk voor hem, hij houdt ook van pizza.
Hij moest zijn teleurstelling wegslikken. Ik had het met hem te doen en beloofde hem pannenkoeken voor zijn ontbijt om het goed te maken. Toen hij zijn bord leeg had en ook nog een Raketje kreeg als toetje was de teleurstelling over. Bij de ondergaande zon heeft hij nog heerlijk op het strand gespeeld met zijn zusjes terwijl wij nog aan de koffie zaten.
Vanmorgen zijn we de pannenkoeken allebei vergeten.
Wij zullen Alexander natuurlijk nooit expres is een nare situatie brengen. Als wij spontaan uit eten gaan, wat weinig gebeurt, dan bestellen we eigenlijk nooit iets voor onszelf wat hij heel lekker vindt en niet mag. Maar daarmee ontzeggen wij onszelf, en onze andere kinderen in het bijzonder wel veel.
Bovendien, op een dag zal Alexander met een groepje vrienden uitgaan. Als zij na een avondje stappen een broodje shoarma bestellen dan heb ik liever dat Alexander al weet hoe hij moet omgaan met zo’n situatie dan dat hij erdoor wordt overvallen.
Ik snap je dilema, ik vind het ook lastig om de gulden middenweg te vinden. Mijn dochter is er ook nog 1 van een tweeling en haar broer heeft het niet, dit maakte het op de basisschool nog lastiger, met traktaties en feestjes en bij vrienden of vriendinnen eten. Nu in de brugklas is het weer een nieuwe uitdaging. Toch kan ik uit ervaring spreken (ik mag nu zelf sinds 3 jaar geen gluten) dat het lastiger is dan je denkt om altijd anders te zijn of iets anders te krijgen of uit te moeten leggen. Ik dacht dat ik het heel goed wist mijn dochter is al 12 jaar glutenvrij maar nu ik hetzelf heb ervaar ik toch als lastiger dan ik dacht. Succes!!
Bekend dilemma Jongste dochter is de enige in ons gezin van 6 met coeliakie. En ook al passen wij ons thuis aan haar aan wat eten betreft, loopt zij op kinderfeestjes of op school nog weleens tegen teleurstellingen aan en dan voelt zij heel goed dat zij ‘anders’ is.
Mijn oudste dochter vindt (zonder coeliakie) het verschrikkelijk: Zij mocht op de markt geen stroopwafel, omdat haar zusje er ook geen mocht.
Mirthe zelf vind het geen probleem als ze op een feestje een keertje een koekje krijgt ipv een taartje.
Het is ook heel erg afhankelijk van het kind!