Met een kleuter van vijf en een peuter van drie wordt Sinterklaas uitbundig gevierd bij ons in huis. Vorig jaar viel mij opeens op hoe je je als ouder in merkwaardige bochten moet wringen om het Sinterklaas verhaal geloofwaardig uit te leggen of beter gezegd bij elkaar te jokken. Het is een onbegrijpelijke en inconsequente mythe als je er over nadenkt.
Het begint al met de aankomst. We zien de Sint op zaterdag op TV aankomen en een dag erna vaart hij pas Haarlem binnen terwijl hij wel al op het dak geweest om een pakje af te leveren. Dat pakje komt door een dichte schoorsteen naar binnen. Daarna maakt hij allerlei ingewikkelde avonturen mee waarvan dagelijks verslag wordt gedaan op het Sinterklaasjournaal waarbij telkens pakjesavond in gevaar komt. Dan moet je ook nog een verklaring zien te vinden voor het verschil tussen het zetten van de schoen en pakjesavond.
Het Sinterklaasjournaal geeft altijd een dikke knipoog naar meekijkende ouders en ook een verborgen opdracht. Vorig jaar was al het inpakpapier weg en moesten de kinderen tekeningen in hun schoen stoppen zodat daar de pakjes mee konden worden ingepakt.
Dit jaar is de sleutelbos van het grote Pietenhuis in het pepernotendeeg gevallen. Als kinderen een sleutel tussen de pepernoten aantreffen kunnen ze die via hun schoen weer terug sturen naar de Sint.
Ik had samen met Alexander naar het Sinterklaasjournaal zitten kijken en hij vroeg aan mij of dat dan de gluten-pepernotenfabriek was. Ja, zei ik gedachteloos, en wij hebben pepernoten uit de glutenvrije-pepernotenfabriek.
Een paar dagen later vertelde Alexander mij vol ontzag dat een meisje uit zijn klas een sleutel had gevonden tussen de pepernoten. Het leek mij ook leuk om het Sinterklaasjournaal verhaal mee te spelen dus ik verstopte een mooie oude sleutel in de pepernotentrommel. Vol verwachting keek ik naar hem toen hij de sleutel vond. Onmiddellijk betrok zijn gezicht. O jee, zei hij, die mag ik niet hebben; dat zijn gluten-pepernoten!
Snel heb ik toen een verhaal bij elkaar gejokt dat de sleutels ook in het glutenvrije-pepernotendeeg waren gevallen. Hij trapte erin.
Ik zal blij zijn als het 6 december is, dan hoef ik ten minste niet meer te jokken tegen mijn kinderen. De een noemt het Sinterklaas, ik noem het de grote leugen.
Een vriendinnetje van vroeger werd heel vrij opgevoed: Ze mocht zelf bepalen wanneer ze naar bed ging en het ‘sprookje’ Sinterklaas werd haar ook niet verteld. Nou was zij gedissiplineerd en intelligent genoeg om hier mee om te gaan en het ‘sprookje’ niet aan andere kinderen te vertellen.
Toen ik kinderen kreeg, heb ik er over nagedacht: Hoe moet ik het brengen, het hele sinterklaasgebeuren. Maar ach, ik vind het zo leuk, dat ik lekker mee lieg!